J Mascis is een Sonuvabitch. Vorig jaar kwam hij uit met een rustige, hartverscheurende solo -plaat die bijna goed genoeg was om het beste album van 2011 te zijn. (Achteraf gezien was het achteraf het beste album van 2011. Ik luister nooit meer naar Wu Lyf.) Het leek alsof hij volledig was gebroken van het oude dinosaurus Jr.-geluid en een volwaardige singer-songwriter was geworden. Hij was volledig weggegaan van het oude geluid.
Toen, minder dan een jaar later, bracht hij de band weer bij elkaar en creëerde hij een album dat gemakkelijk zo goed is als een van de kenmerkende, zeer invloedrijke albums die zijn band in de jaren negentig maakte.
Ik durf zelfs te zeggen dat het beter is.
Soundwise is het absoluut een beetje meer zacht, een beetje meer gepolijst. Het is volwassen. Maar het heeft nog steeds die knapperige grunge – dat gevoel dat een stel jongens rondstaat, jammen in jeans. Het voelt soepel, maar niet geproduceerd. En natuurlijk is er de gitaar. Fuck ja, gitaar.
Het voelt als … rock and roll.
Het voelt alsof hij en zijn bende misschien het beste album van 2012 hebben gemaakt.
Ik wil dat je het weet (MPFR33)